De 8 jarige Safyre uit New York verloor twee jaar geleden haar vader, zusje en twee broertjes nadat hun huis in brand werd gestoken. Zelf liep zij ernstige brandwonden op maar overleefde omdat haar vader haar probeerde te beschermen tegen de verterende vlammen. Hij moest dat met de dood bekopen maar redde het leven van zijn dochter. Na een oproep op facebook om haar een kerstkaartje te sturen wordt Safyre bedolven onder kaarten vanuit de hele wereld.
Op de dag dat dit bericht de Nederlandse media haalde, volgde ik zelf een brandwondencursus. Tijdens deze cursus realiseerde ik me weer wat een enorme impact brandwonden kunnen hebben. Niet alleen kan het zeer pijnlijk en invaliderend zijn, ook sociaal gezien kunnen brandwonden het leven van het slachtoffer drastisch veranderen. Zeker als het gelaat erbij betrokken is. De huid van een mens is er niet alleen voor bescherming, warmteregulatie, gevoel en voor de aanmaak van vitamine D. De huid heeft ook een sociale functie. Het is voor iedereen zichtbaar en als er iets mis mee is valt het direct op. Zoals de Franse schrijver/filosoof Paul Valery zei: 'Het innigste van de mens, is zijn huid'.
Verminkingen van de huid, vooral bij kinderen, zijn indrukwekkend, voor veel mensen zelfs afschrikwekkend en slachtoffers van brandwonden dreigen vaak in een sociaal isolement te raken.
Ruim acht jaar geleden heb ik, tijdens een fellowship emergency medicine in San Antonio, een aantal weken gewerkt in het brandwondencentrum van een groot militair hospitaal. Daar lagen slachtoffers van bermbommen die niet alleen tussen de 70 en 90 procent verbrande huid hadden, maar ook nog eens meerdere ledematen waren kwijtgeraakt. Terwijl ik bij die jongens bezig was, vroeg ik me regelmatig af of zij niet beter af waren geweest als mijn medische collega's niet alles uit de kast hadden gehaald om hen in leven te houden. Hoe zouden zij, zo zwaar verminkt, weer een leven kunnen opbouwen? Moeten we iedereen willen redden?
Het antwoord op mijn vraag vond ik na een bezoek aan het revalidatiecentrum van hetzelfde ziekenhuis. Daar zag ik hoe jongens hard bezig waren weer een bestaan op te bouwen en met opvallend veel levenslust en zelfs trots er weer tegenaan gingen. Als de mogelijkheden er zijn om iemand, ondanks de vreselijke verminkende verwondingen, weer terug te brengen bij het gezin en in de maatschappij, wie zijn wij dan om voor God te willen spelen en te bepalen of een leven nog zinvol is of niet?
Ook Safyre is ernstig verminkt en het zal veel mensen moeite kosten om alleen al naar een foto van haar te kijken. Toch is zij een meisje vol levenslust dat een gat in de lucht springt bij iedere kaart die ze krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten